'Op de radio kwamen een paar stadsgenoten aan het woord, net terug van een wandeling in het park. Die hadden iets meegemaakt. Ze waren in het park languit gegaan, meteen al bij de eerste stap. Ze klonken behoorlijk verongelijkt, die bellers, alsof die valpartij iemands schuld was. Eén had een ronde langs de instanties gemaakt en overal nul op het rekwest gekregen. Dat valt niet onder onze verantwoordelijkheid, hadden de verantwoordelijken gezegd. Op de fiets gesprongen, naar het park, onderuit gaan, nat worden, dat mijn kleren gaan plakken, soppende schoenen, rillen van de kou, bevroren tenen. Nooit weg een beetje ontbering in dit rijk der behaaglijkheid. De toekomst is aan de overdekte straat, een rustgevend muziekje uit luidsprekers. Noem me één wereld die zich niet laat knevelen door de rage van het gemak.'

De wijze van zaal 7 is een theatertekst van fotograaf en auteur Hans Aarsman (1951).

Creatie 23 februari 1996 in Vooruit, Gent.
Spel Dirk Roofthooft, regie Tom Jansen, productie laagland.

Hans Aarsman (1951) is een Nederlands fotograaf en schrijver. Hij debuteerde in 1978 als fotograaf. Na zijn studies aan de Rijksacademie in Amsterdam richtte hij in 1980 het fototijdschrift Plaatwerk op. Zijn publicaties Hollandse Taferelen (1989) en Aarsmans Amsterdam (1993) behoren tot de klassiekers binnen de Nederlandse fotografie. In 2002 richtte hij het tijdschrift Useful Photography op. In 2003 verscheen de publicatie Vrroom!Vrroom!, geheel aan de auto gewijd, en in 2004 Onzichtbaar Gent waarin hij deze stad verkent.
In 1995 verscheen zijn eerste roman Twee hoofden, één kussen en begon hij toneelstukken en columns voor o.a. de Volkskrant, NRC Handelsblad en Screen te schrijven. Als toneelschrijver schreef hij in samenwerking met Josse de Pauw De wijze van zaal zeven. Theatermaakster Carly Wijs speelt sinds 2007 een monoloog van zijn hand, Niemand kan het, naar aanleiding van zijn lezingen over fotografie.