Unisono (2015) en Platina (2018) kunnen als een tweeluik gelezen worden. Ze gaan over twee van de meest intense, maar ook moeilijkst te verwoorden menselijke ervaringen: het finale afscheid en eenzaamheid.
Abke Harings teksten zijn uitgepuurd, uitgebeend. Vaak hard als steen. Achter de woorden opent zich een pijnlijke diepte, maar die diepte is ook de ruimte waarin gereikt kan worden naar de andere.

Genomineerd voor het Nederlandse én Vlaamse Theaterfestival 2018

Over Platina:
‘… een poëtisch en indringend duet. Aangrijpend en mooi.” – De Volkskrant **** ,
‘… haar meest verpletterende werk in jaren.”– nrc Handelsblad ****
‘De knappe tekst bespeelt vele registers, waarbij schijnbare oppervlakkigheid voortdurend wordt doorsneden door plotse, naar de essentie grijpende noodkreten.’ – De Morgen

In de Studio Herman Teirlinck deed Abke Haring (1978) van zich spreken met haar afstudeerproject Nageslachtsfarce/genocide (2002). Ze tekende voor tekst en spel. Eens afgestudeerd blijft ze schrijven en spelen combineren. Nu eens in regies van andere regisseurs, dan weer met tekstmateriaal van eigen hand dat ze zelf met een aantal bondgenoten in scène zet. Vanaf januari 2010 is Abke Haring een van de vaste Toneelhuismakers. Eerder maakte Haring in Toneelhuis al eigen werk, Kortstond (2004) en Hoop (2006). Ze acteerde in Luk Percevals Het kouwe kind (2003) en Turista (2005), in Beats (2006) van Josse De Pauw, in Gerucht (2007) van Lotte van den Berg, in twee producties van Guy Cassiers - Mefisto for ever (2006) en Atropa. De wraak van de vrede (2008) - en in De indringer in regie van Peter Missotten (2010).