Zodus broere, kijkt, zeitjij Jan, hier moet tapodium komen, een spellement met daarop: dat schaap.
En daarrond in ’t gès op hun knienen: kiekens of euh gevogelte euh gevleugelte alleszins.
Euhm engelkes.
En tons gaan we prikken ende stekken en ne keer zien wattatter gebeurt met da schaapken.
En Hubert: ja, broere, dà moeme, dà wilme, dà game doen.
En ze begonnen der aan ee.

Merel de Vilder Robier leidt ons in haar unieke taal rond in het atelier van de jonge Jan Van Eyck.